Totem

Blauwe reigers doen me denken aan mijn vader. Dat is zo door de jaren heen gegroeid. Het brengt me mooie herinneringen die ik nog lang wil blijven koesteren…

 We observeren graag, mijn vader en ik. Ieder voor zich zoeken naar dezelfde soort terwijl we samen in de trein zitten naar oma. ‘Drie, twee… vijf!’ We tellen hoeveel blauwe reigers we in een blikveld zien. “Zeven”.  Ik ben een enorme kwebbel, maar meer dan tellen doe ik niet. Ik weet dat als ik me stil hou, mijn doorgaans zwijgzame vader op een gegeven moment gaat vertellen. 

Ik verbaas me over de verschillende houdingen waarin ik de vogels zie staan. Soms ineengedoken, haast verfrommeld. In die houding kan je mooi de prachtige sierveren op de keel zien. Soms staan ze statig recht op, of met kop vooruit, met priemende ogen gefocust op de sloot. Het is zo bijzonder hoe ze soms met hun vleugels een schaduwplek maken boven het water.

‘De blauwe reiger is eigenlijk een solitaire soort’ begint mijn vader. ‘Het ging een tijd heel slecht met de reigers in Nederland. Er werd op ze gejaagd en het water in de sloten is te vervuild. Maar ze zijn ze zich aan het herstellen’ zegt hij. Er volgt nog een heel verhaal over de Biesbosch die zo is veranderd door de deltawerken, over de gevolgen voor de visstand, en dat reigers zo tegenstrijdig lijken omdat ze wel in kolonies broeden. Hij eindigt met ‘Eigenlijk zijn ze best schuw’. Ik hou van die verhalen. Ik mis ze.

Net als mijn vader houdt de reiger van vissen. Schuw is de reiger al lang niet meer. Naast elkaar bij de oude haven in Amersfoort doen ze een rustig en geconcentreerd wedstrijdje wie de eerste vis vangt. Mijn vader vist graag alleen, maar houdt van zijn reiger-gezelschap en werpt hem een visje toe. Zelfs in hun houding en kleur lijken ze op elkaar. Een Amersfoortse fotograaf heeft ze prachtig samen in zwart-wit vastgelegd (foto Rufus).

Nog steeds tel ik blauwe reigers als ik in de trein zit. Ik vind ze prachtig. En als ik er eentje dichtbij tref, in een stramme houding aan de rand van een sloot, dan zeg ik hardop ‘Dag Pa, het ga je goed!’

De zwartwit foto's in dit artikel zijn gemaakt door Foto Rufus