De wekker gaat. Hij maakt niet het standaard geluid van piep – piep – piep maar zingt een ingewikkelde melodie. Mijn wekker is De Spreeuw. Hij heeft geen snooze-knop, maar dat vind ik niet erg. Het is heerlijk om nog even in bed te liggen en te luisteren naar het concert vol fluittonen en imitaties waarvan ik nooit had verwacht dat ze uit een vogel konden komen.
Als ik beneden de gordijnen opendoe zie ik hem pontificaal op de schutting zitten. De regen en het zachte ochtendlicht maken zijn verenkleed als van olie, of misschien wel metaal. Kijk nou hoe prachtig deze algemene tuingast is! Snel camera pakken - KLIK!
Wie weet zit hij morgen weer op zijn plek, maar dan met wat vrienden, want eigenlijk is hij zelden alleen.
